شاید هر کدام از ما آدم ها حرفِ خیلی نگفته ای داشته باشیم توی سینه هایمان. یک حرفِ خیلی خیلی نگفته که بعضی وقت ها آنقدر بزرگ میشودُ میچسبد بیخ گلویت که نفس کشیدن هم برایت سخت میشود. از آن حرف های خیلی نگفته که وقتی به یاد میآوریَ ش زانوهای دلت سست میشود، میلرزد، میریزد...
و ایکاش کسی بود که ناگفته های دلت را ناگفته میفهمید....
انگشتامو گرفتم جلومُ شروع کردم به شمردن... گفتم بیستُ یک، انگشت کوچیکه رو تا کردم؛ گفتم بیستُ دو، انگشت حلقه رو تا کردم؛ گفتم بیستُ سه انگشت میانیُ تا کردم؛ همینجور شمردم... فقط هشت روز گذشته بود... و هنوز حداقل یک ماهُ یک روز دیگه مونده... خیلی زیاده.. خیلی... خیلی...
گفتم بیستُ یکم... آخ از بیستُ یک فروردین... عاشقتم بیستُ یک فروردین.... عاشقتم...
عصر بخیر آقای خدا... یک سوال فنی؟! اگر همه ی اینها را یک جا، تندُ تند، پشت سر هم، یکی پس از دیگری ببلعم، کامم شیرین میشود آیا؟ حتی ذره ای؟
